Depresja

W większości uważa się, że temat dotyczy głównie kobiet. Nic bardziej mylnego.
Owszem statystki udzielonych świadczeń z powodu depresji wskazują wyraźnie na kobiety, jednak nie wyklucza to dużej liczby zachorowań wśród mężczyzn.

Niestety społecznie pokutuje wciąż pogląd, że okazywanie takich emocji jak: lęk, smutek, bezsilność wśród Panów nie jest „męskie”, jedynie mogą sobie pozwolić na okazywanie agresji, gniewu czy złości, lub po prostu spożywanie alkoholu. Jednak istotnym wśród mężczyzn okazują się być nietypowe objawy, które utrudniają zdiagnozowanie choroby (o czym dalej).

Drugą kwestią jest samo społeczne rozumienie depresji jako „trudny czas”, który minie jeśli dana osoba „weźmie się w końcu za siebie”. Naturalnym jest, że każdy z nas ma „słabsze dni”, jakieś wydarzenie szczególnie zasmuci, wywoła lęk, niepokój lub chwilową „utratę gruntu pod stopami”. Nie oznacza to od razu, że dana osoba ma depresję.
Żeby móc to jednoznacznie stwierdzić, muszą wystąpić określone objawy (ICD-11, DSM-V) przez dany okres czasu. Niektóre objawy mogą przypominać te towarzyszące innym chorobom, dlatego niektórzy sięgają najpierw po poradę lekarzy takich jak: kardiolog, neurolog, seksuolog (kołatanie serca, duszności, zaburzenia snu, bóle mięśni, obniżenie libido). Wczesne rozpoznanie depresji jak w przypadku innych chorób, zwiększa szansę na wyzdrowienie.

Mylne kojarzenie depresji jedynie ze stałym zniechęceniem do życia, smutkiem i płaczliwością utrudnia klientom „wstępne rozpoznanie swojego stanu”. Warto wiedzieć, że wymienione objawy nie są konieczne do rozpoznania choroby. Większość z chorych ma trudności w określeniu swojego nastroju, nierzadko czuje zobojętnienie, które okazuje się być dla nich nową emocją.

Skupiając się na atypowych objawach depresji u mężczyzn warto również zwrócić uwagę na: zmianę masy ciała, lękliwość, pobudzenie psychoruchowe, zaburzenia popędu seksualnego, rozdrażnienie, dolegliwości psychosomatyczne, poczucie całkowitego zmęczenia, obawa przed odrzuceniem, zobojętnienie, obniżenie poczucia wartości, zmniejszenie aktywności, trudności w koncentracji uwagi, trudności w czerpaniu przyjemności z tego co dotychczas sprawiało radość, odczuwanie smutku i poczucia winy, myśli samobójcze, impulsywność, cechy antyspołeczne.

Charakterystycznym zachowaniem wśród mężczyzn z depresją może być: pracoholizm, wypalenie zawodowe, zaburzenia snu, zmiany apetytu, uzależnienia, hipochondria, dolegliwości somatyczne, romanse, pornografia, obrażanie się na otoczenie, wycofanie społeczne (zwłaszcza wobec partnera, rodziny), próby samobójcze, wybuchy gniewu, przemoc.

Większe ryzyko zachorowania na depresję szacuje się wśród osób uzależnionych, samotnych, w trudnej sytuacji zawodowej/ finansowej, z chorobami somatycznymi, obniżającą się sprawnością fizyczną, zaburzeniami afektywnymi w rodzinie pochodzenia.

Najskuteczniejszą formą wsparcia jest: psychoterapia (praca nad emocjami, przekonaniami, automatycznymi myślami), wsparcie społeczne (rozmowy z bliskimi), ćwiczenia fizyczne, rozwój duchowy, komunikowanie swoich potrzeb, rozwiązywanie bieżących problemów, konsultacja lekarska.

Istotne jest dla nas i dla naszego otoczenia, by nie zamykać oczu na to co widzimy, na to co odczuwamy w kontakcie z naszymi bliskimi. Mimo braku słów jesteśmy często w stanie dostrzec więcej niż nam się wydaje. Tylko zaufajmy naszemu doświadczeniu i poszukajmy pomocy dla tych, którzy są dla nas ważni.