Tyle się mówi o uważności

Tyle się mówi o uważności. Uważności oddechu, jedzenia, tu i teraz, ciała, myśli…

Dorzućmy do tego uważność słuchania i prawdziwego spotkania z drugą osobą. Kontakt wzrokowy, skupienie na tym co mówi, bez wtykania własnych historii, bez czekania na swoją kolej, by móc coś powiedzieć o sobie. Wprowadźmy prawdziwą ciekawość na drugą osobą, na to co powie, czym się ze mną podzieli, co przede mną o sobie odkryje. Po prostu. Bez gnania, bez pośpiechu. Bez nas w tym wszystkim na chwilę.
Jak istotne staje się prawdziwe spotkanie z drugim człowiekiem. Wrażliwość na to co, za moment wybrzmi, co nas w nim zaskoczy.
Dajmy mu mówić.

Śmiem twierdzić, że teraz jeszcze bardziej niż kiedyś, jesteśmy głodni prawdziwego spotkania i głodni, by ktoś inny chciał się rzeczywiście spotkać ze mną. Niesamowite doznanie, niesamowite uczucie. Poczuć się po prostu wysłuchanym i przyjętym – bez oceny.
Wyłączmy na chwilę nadmierne bodźce, spróbujmy w prostocie przyjąć (nawet bez zrozumienia), perspektywę drugiego człowieka. Trening uważności na to, co dobre mnie spotyka. Wdzięczności osadzonej w rzeczywistości i skupieniu na tym, by dziękować i chwalić naszych bliskich.

A może pięciodniowy trening? Wybierzmy osobę z naszego otoczenia, z którą spotykamy się na co dzień – może najbliższą? Dziękujmy jej za każde dobro, którego na co dzień doświadczamy. A nawet nie tylko dobro, ale za to co robi, a przecież mogłaby nie robić, nie dawać z siebie. Do dobrych rzeczy bardzo szybko się przyzwyczajamy i zaczynają nam powszednieć, przestajemy być za nie wdzięczni. Chyba, że ktoś nam je zabierze, albo zwyczajnie nam z siebie ich nie da. Pochwały działają cuda – widzę, to w swoim życiu.

Przypomina mi się piosenka Kwiatu Jabłoni „Mogło być nic”, albo cytat Edwarda Stachury:
„Bo to tak jest, że dla siebie, owszem, można coś tam zrobić, ale dla drugiego człowieka to już można coś niesamowicie pięknego zrobić, wszystko. Wszystko, i, czy ja wiem… może jutro zgaśnie słońce, przecież może; albo nam je przesłoni, na zawsze, jakiś straszny potworny grzyb… Przecież może.”